İnsanlar ölünce daha çok sevdiklerine ait oluyorlar sanki.
Sevgili eşimin çocukluk arkadaşı Savaş Emek dün akşam yaşama veda etti.
Kısa süre önce hastanede ziyaretine gidebilmenin acı huzuruyla orada el ele çekilmiş son fotoğraflarına baktıkça daha çok ağlayan eşimi avutmak kolay değil.
Bu yaz ona yapılan ziyarette beraber olan oğlumun izlenimleri ise bizim dışımızda da okuyan herkesi ağlatıyor.
Başlangıçta dört harfli bir kelimeyken sonra büyük bir çaresizliğe dönüşen ölüm, düştüğü yeri yakarken avutucu tek şey kalanlara uzun ömür dilemek. Güle güle değerli kardeşimiz Savaş Emek..
Sevgi Özkan

 

Son dokunuşmuş.... Sevgili kardeşim ...can dostum..çocukluğumun..gençliğimin ...ilk sigaranın... ilk aşkların...ilk İstanbul'a gidişin.Devrim Yurdu ranzalarının.....ilk devrimciliğin...kader arkadaşı.. Sevgili kardeşim Savaş Emek'i kaybettim... 10 gün önceki ziyarette elime uzanışı son temasımızmış... Güle güle sevgili kardeşim

Abdullah Özkan

Alişan Özkan

Babamın en özel dostu, bir nevi kardeşi... Benim için de Savaş abi oldu. Bir koca gün içinde tüm geçmişi toplayıp rakı sofrasına döktüler babamla birlikte... Tek bir seferde, bir güzel yaz gününde... Hikayelere, unutulanlara, hatırlananlara, söylenmek istenenlere bu şekilde tanıklık etme şansı buldum; bir nevi tarihe yetiştim. Seni tanıdığıma çok memnun oldum Savaş abi. Huzurla uyu! Seni hep güzel hatırlayacağız...